ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΑΚΙ /Summer wreath

Ένα απλοϊκό καλοκαιρινό στεφανάκι που...τάχει τα χρονάκια του!!!

΄΄Ολα μου τα παιδικά καλοκαίρια ,αλλά και μέχρι σήμερα ακόμα ,τα θυμάμαι να τα περνάω στην Άμφισσα ,κάνοντας συντροφιά στο νονό και τη νονά μου , που ήσαν άκληροι.Πολύ χαιρόντουσαν τη συντροφιά ενός μικρού παιδιού ανάμεσα τους και προσπαθούσαν να με φροντίζουν με τον καλύτερο τρόπο.Βέβαια εγώ σαν μικρό που ήμουν , δεν το πολυδιασκέδαζα,  χωρίς συντροφιά απο άλλά παιδάκια ,κλεισμένο μέσα στο πετρόχτιστο αρχοντικό.

Ένιωθα κάπως... ανυπομονούσα να έρθει το βράδυ να πάμε στην πλατεία και να παίξω στο σιντριβάνι κυνηγητό.....

Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ,πως η παρουσία μου εκεί , ομόρφαινε πραγματικά τα καλοκαίρια τους, γεγονός που με κάνει περήφανη για τότε.

Τελοσπάντων στο σπίτι αυτό πλέον ,  φιλοξενούμαι με την οικογένειά μου τα καλοκαίρια , απο την νονάκα μου

και μπορώ να πω πως ο χώρος μου μεταδίδει μια παράξενη ενέργεια..νοσταλγία τη λένε.

Εικόνες απο αυτό το σπίτι θα σας δείχνω και προσεχώς ,αλλά απόψε επέλεξα να ξεκινήσω με μια χειροτεχνία που έφτιαξα εγώ στα 16 μου ,ένα απο κείνα τα καλοκαίρια ,έτσι για να περνάει η ώρα μου . 

Απο υλικά...

είχα διαθέσιμη μόνο ατλακόλλα μιάς και ο νονός μου , στρατηγός ,αλλά και αποφοιτός πολυτεχνείου, λάτρευε  να κατασκευάζει διάφορα διακοσμητικά υπο κλίμακα.Σε επόμενο post  θα σας δείξω τις μακέτες που είχε κάνει το 1978

με πολύ απλά υλικά για το εξοχικό μας στον Πύργο και θα καταλάβετε....

Ξεπατίκωσα το μεγάλο πορσελάνινο πιάτο της νονάς λοιπόν σε χοντρό χαρτόνι απο κιβώτιο (απο τα εβαπορέ γάλατα)  και έκοψα τον κύκλο.

Στό κέντρο ξεπατίκωσα το πιατάκι απο το φλιτζανάκι που έπινε το καφεδάκι του ο νονός .

Έτσι δημιούργησα τη βάση μου .

Βλέπετε το κάθετί που χρησιμοποίησα ,έχει την ιστορία του, που το κάνει μοναδικό!!!

Άπλωσα μια γεναιόδωρη στρώση  αδιάλυτης κόλλας και άρχισα να βυθίζω όλα μου τα ψιλά ψιλά κοχυλάκια ,  που μάζευα μανιωδώς (χωρίς βέβαια απο πριν να ξέρω τι ακριβώς θα τα έκανα).

Στα κενά γέμισα με άμμο θαλάσσης...

Άφησα λίγο να στεγνώσει, ενω παράλληλα έψαχνα τα συρταράκια με τα ψιλολόγια της νονάς μου , για κορδέλα .Βρήκα τελικά μια κορδελίτσα και λίγες πλαστικές περλίτσες απο βάφτιση και  τα κόλλησα  στο κάτω μέρος .

Το χάρισα με περηφάνια στους νονούς μου και ο νονός μου το κρέμασε στο καθιστικό ,από τον σύρτη της παλιάς λευκής ταμπλαδωτής πόρτας.Ωραίο έδειχνε ...ήμουν ικανοποιημένη,

και πιο πολύ φούσκωνε απο χαρά ο νονός μου, όταν εξηγούσε στους καλεσμένους του ,

οτι αυτό ¨ το έφτιαξε το παιδί ¨...!!!!

Τα 21 χρόνια που μας χωρίζουν απο κείνη την ανάμνηση ,έχουν αποτυπωθεί στο στεφανάκι μου, 

 που έχει πιά την πατίνα του χρόνου , στο κορδελάκι του που ψιλοκιτρίνισε πιά και στα κοχυλάκια που κουράστηκαν να παριστάνουν τα στολίδια και μαδάνε.

Σκέφτηκα να το αναπαλαιώσω και μετά..μετά το μετάνιωσα...περιττό φτιασίδωμα .....

Τα παιδιά μου σήμερα το βλέπουν στην ίδια εκείνη θέση ,που τόχε τοποθετήσει τότε ο καλός νονός μου,ο αδερφός του πατέρα μου ,  που του χρωστάω το¨ ευ ζην¨.

Εκείνος έφυγε ...Το στεφανάκι μου αυτό όμως , η νονά μου δεν το μετακίνησε ποτέ απο τη θέση του  !!!! 

Σας χαρίζω λοιπόν απόψε αυτό το καλοκαιρινό στεφανάκι μου,

ένα κομμάτι απο τις παιδικές αναμνήσεις μου ......

  Ευχαριστώ που περάσατε απο δω !!!

                        φιλικά       

                   Pitsina