Ένα πακέτο αναμνήσεις.....

 Μα πως μπορούν οι αναμνήσεις μας να χωράνε σε ένα κουτί;
 Πως γίνεται μία εικόνα να έχει τη δύναμη να μας ταξιδεύει τόσα χρόνια πίσω!!
Αυτά που ζούμε , αποθηκεύονται στη μνήμη μας για πάντα .
Είναι τυχαίο νομίζετε που άνθρωποι μεγάλης ηλικίας θυμούνται λεπτομέρειες από τα παιδικά τους χρόνια και τις διηγούνται τόσο γλαφυρά ;

   Άνοιξα ένα από τα ¨ κουτάκια των αναμνήσεων ¨ της νονάς μου αυτό το καλοκαίρι
 και οι ασπρόμαυρες εικόνες με ταξίδεψαν και μένα στη ζωή της!!
  Γνώρισα ανθρώπους και την ιστορία της ζωής τους ...στιγμές απο το παρελθόν....
  Την φαντάστηκα μικρούλα ,  στα μοναχικά της παιχνίδια στο πέτρινο πατρικό τους ,όπου ο αυστηρός πατέρας ήταν ο αφέντης
 και η εύθραυστη μητέρα υποτακτική σε όλους ,να μεγαλώνει τα τέσσερα παιδιά της στην προκατοχική και κατοχική Ελλάδα.....
  Ο φωτογράφος ,συνήθως πλανόδιος ,έστηνε το τρίποδο του και τραβούσε φωτογραφίες ,χωρίς να γνωρίζει ακριβώς την αξία που θα είχαν σήμερα σαν ντοκουμέντα μιας περιόδου σκληρών  δοκιμασιών για τη χώρα μας.,¨ όπως υπήρξε η  Ιταλο-Γερμανική Κατοχή .
Γιατί η ιστορία αυτού του τόπου είναι η ιστορία της ζωής των ανθρώπων του.

Άρχισε να μου διηγείται και συχνά μιλούσε και στα εικονιζόμενα πρόσωπα ,
αναστενάζοντας νοσταλγικά... αχ  νιάτα!!!!

   1936 με την Ρουμελιώτικη φορεσιά της , που την έκλεψαν οι Ιταλοί στρατιώτες  το ΄41.
Θυμήθηκε να μου πει, οτι στα ποδαράκια της  τότε  είχε βγάλει μεγάλες χιονίστρες και της τα είχαν τυλιγμένα κάτω από τις άσπρες κάλτσες.
Πράγματι αν κοιτάξετε προσεκτικά στο κάτω μέρος φαίνεται αυτή η λεπτομέρεια .....

1931 στα πόδια της μητέρας της , κατά την διάρκεια οικογενειακής μάζωξης..!!!!

Οι γάμοι με μεγάλη διαφορά ηλικίας ,ευδοκιμούσαν την εποχή εκείνη....

Ο κύριος με τα μουστάκια ήταν ο ευτυχής πατέρας ,μορφωμένος και ευκατάστατος της εποχής.

Το κατάλευκο στενόμακρο  τραπεζομάντιλο που βλέπετε στρωμένο, είναι Γαλλικό ,

 καθαρό λινό παραγγελία , με  χειροποίητο αζούρ και κεντίδια 

και υπάρχει στο σπίτι .

Μια μέρα να θυμηθώ να σας δείξω και τα πιατοπότηρα καθώς 

και τα μαχαιροπίρουνα από αλπακά με σκάλισμα!!!!

 Οι δώδεκα πετσέτες του, έχουν κεντημένο το μονόγραμμα της οικοδέσποινας  , 

ένα καλλιγραφικό Π,όπως Πολυξένη.

Από τη γιαγιά Πολυξένη ,τη μαμά της νονάς μου ,πήρα και γω το δεύτερο μου όνομα και τότε δεν ήταν ακόμα μόδα τα διπλά ονόματα όπως σήμερα....

,

1955   . Καλοκαιρινή  διαδρομή με το ΚΤΕΛ .
Φυσικά δεν υπήρχαν τότε air-contitions παρά μόνο ανοιχτά παράθυρα.
Ούτε εσωτερικές τουαλέτες ,αλλά δεντράκια και πρασινάδες ...χαχαχα
Ε κάθε τόσο ,μία στάση ήταν απαραίτητη ...

Ο κόσμος τότε, μαθημένος στα λίγα , ήξερε να βρίσκει την ευτυχία με απλά μέσα .
Οργανωμένες εξορμήσεις στο δάσος του Παρνασσού ,  μέρα Πρωτομαγιάς .
Ήταν μέρα πραγματικής γιορτής για όλες τις οικογένειες, που με ελιές και τουρσιά τυλιγμένα στην καρώ πετσέτα επιδίδονταν σε υπαίθρια γλέντια.
Οι κοπελιές μάζευαν αγριολούλουδα και έπλεκαν στεφάνια ,
ενώ οι νεαροί τις κρυφοκοίταζαν  πονηρά.......
Οι σχέσεις δεν ήταν  ελεύθερες και τέτοιου είδους συγκεντρώσεις ήταν μια όμορφη ευκαιρία για τους προξενητάδες.....!
Α...η όμορφη κοπελιά στη μέση με το στεφανάκι ,είναι η νονάκα μου!!!!!!Fashion icon ..

Έχω ετοιμάσει και άλλα να σας δείξω......

Εδώ η νονά μου ξαναδιαβάζει για πολλοστή φορά ένα γράμμα.

Γράμμα από τον εμφύλιο, όπου πολέμησε ο αγαπημένος της αδερφός και την ενημέρωνε , ότι είναι καλά και να μην ανησυχούν!!!!

Είχε φτάσει η ώρα του φαγητού. Καθώς μάζευα τις φωτογραφίες ,την άκουσα να μου λέει.

-Τελικά έζησα πολλά ε!!!!!








                                         Νονά μου σε αγαπώ πολύ!!!!


                                                                             Pitsina